اسب سواری ورزشی است که سابقه طولانی دارد. این ورزش امروزه به یک رقابت سالم تبدیل شده و بسیاری افراد برای گذراندن اوقات فراغت خود از آن استفاده میکنند، این ورزش البته به نسبت پر هزینه به نظر میرسد.
ورزش سوارکاری در تعزیه در حال جا افتادن است البته از دیرباز گاها در برخی مجالس شبیه خوانی استفاده می گردید اما در حال حاضر اکثر نقاط از اسب در تعزیه به جهت رسمی شدن و با کیفیت شدن برنامه استفاده می شود. به همین منظور می بایست شبیه خوانان محترم نسبت به فراگیری ورزش سوارکاری همت گمارند و به خوبی خور را با ورزش سوارکاری آشنا نمایند.
سوارکاری در تعزیه به مراتب متفاوت تر از شرایط عادی در سوارکاری معمولی است زیرا یک تعزیه خوان زمانی بر روی اسب می نشیند که اطراف اسب پر از جمعیت در فاصله ی نزدیک است و نیز صدای بلند شیپور که در حال نواختن مارش است به گوش اسب با طبل و دهل می رسد. لذا اسب اگر آشنا نباشد با موارد ذکر شده براحتی نمی توان از آن سواری کشید. و از موارد دیگر آنکه شبیه خوانان بدون تمرین قبلی و بدون اطلاع از روحیات اسب در هر مراسم سوار یک اسب متفاوت می شوند که می بایست مهارت لازم را دارا باشند.
سوارکاری به سوار شدن و هدایت کردن اسب مربوط است و نیاز به تمرین دارد. سوارکاری به شکل سنتی از دیرباز وجود داشته و اسب به عنوان یکی از رامترین حیوانات در دسترس انسان برای حمل و نقل مورد استفاده قرار میگرفته است، هرچند یا پیشرفت تکنولوژی و توسعه وسائط نقلیه کارکرد قدیمی خود را از دست داده و استفاده از آن شکل نمادین سمبلیک و یا ورزشی دارد. با وجود سنتی بود، اسب سواری نیز اصولی دارد، اصولی که گذشتگان به دلیل سروکار داشتن با انواع حیوانات و دام ها کاملا با آن خو گرفتهاند اما شاید انسان مدرن امروزی نیاز به آموزش داشته باشد تا بتواند با یک اسب برخورد مناسب داشته باشد. سوارکاری امروزه یکی از رشته های محبوب ورزشی نیز هست که در المپیک نیز سالهاست که جایگاه خود را حفظ کرده و مادههای مختلف آن همیشه با استقبال تماشاگران روبرو میشود.